ناپسندها در تخلّی
م « ۹۷۵ » نشستن روبه‌روی باد و خورشید و ماه در هنگام تخلّی مکروه است.
نشستن در جاده، خیابان، کوچه، کنار یا مقابل در خانه‌ها و هر جای ناشایست دیگر برای تخلّی از بدترین کارهایی است که جز افراد ناآگاه انجام نمی‌دهند و نباید تنها عنوان «مکروه» را بر آن نهاد، بلکه حاکم می‌تواند برای ارتکاب آن تعزیر و جریمه نیز قرار دهد؛ خواه کسی او را در این هنگام ببیند یا نبیند و خواه آن‌جا مالکی داشته باشد یا نداشته باشد و خواه صاحب آن راضی باشد یا نباشد و خواه خود او مالک آن باشد یا دیگری. پی‌گیری پدیده یاد شده و تشویق جامعه به دوری از آن، از شؤون اجتماعی حکومت است و تنها یک امر شخصی به‌شمار نمی‌آید.
م « ۹۷۶ » تخلّی در کنار درخت میوه‌دار بسیار ناشایست است، مگر آن‌که در بیابان یا جای دیگری، مکان مناسبی برای تخلّی نیابد که در این صورت لازم است پس از تخلّی، برای از میان برداشتن آن بکوشد.
م « ۹۷۷ » خوردن یا سخن گفتن در هنگام تخلی خلاف بهداشت فردی و هنجار اخلاقی جامعه است؛ هرچند سخن، ذکر خدا باشد یا قرآن و آیة الکرسی، مگر آن‌که به صورت ذهنی و ذکر پنهانی و با دهان بسته انجام گیرد. سخن گفتن و ذکر نمودن با بیان لفظ در هنگام تخلّی سبب استنشاق کردن بیش‌تری از راه دهان می‌گردد. تنها سخن گفتن از روی ناچاری است که اشکال ندارد. هم‌چنین ماندن دراز مدّت و نابایست در جای تخلّی و تطهیر با دست راست در حال اختیار، شایسته نیست.
(۲۱۹)
م « ۹۷۸ » ادرار نمودن در آب؛ خواه راکد باشد یا روان و خواه فراوان باشد یا کم، ناپسند است؛ به‌ویژه اگر آب، راکد یا اندک باشد.
م « ۹۷۹ » ادرار نمودن به صورت ایستاده یا بر زمین سفت و سخت و در لانه حشرات و جانوران، بسیار ناپسند است.
م « ۹۸۰ » خودداری از انجام ادرار و مدفوع ناپسند است و زیان‌های بسیاری را به دنبال دارد.
م « ۹۸۱ » شایسته است پیش از ساختن طهارت، نماز گزاردن، خوابیدن، زناشویی کردن و پس از بیرون آمدن منی ادرار کند و خودداری از آن ناپسند است.
در پایان خاطرنشان می‌گردد برای رها کردن ناپسندی یا انجام دادن شایسته‌ها، عقل و سرشت همگانی حاکم است که خود، زبان شرعی به شمار می‌رود.
(۲۲۰)
(۲۲۱)
(۲۲۲)