گونه‌های جنابت
م « ۵۷۱ » انسان به دو گونه جنب می‌گردد: جماع و بیرون آمدن منی؛ در خواب باشد یا بیداری، کم باشد یا زیاد، با شهوت باشد یا بدون شهوت، و خودخواسته باشد یا ناخواسته.
م « ۵۷۲ » تا به بیرون آمدن منی آگاه نشود، جنابت صورت نمی‌پذیرد؛ چنان‌که این امر برای زن کم و اندک پیش می‌آید و جنابت وی بیش‌تر به جماع نمودن است.
م « ۵۷۳ » اگر رطوبتی بیرون آید و نداند منی است یا چیز دیگر، در صورتی که نخست با شهوت و جهیدن بیرون آید و پس از بیرون آمدن، بدن نیز سست شود،
(۱۴۰)
حکم منی را دارد و جنابت حاصل می‌شود و در زن، بیش‌تر این‌گونه است که منی بیرون نمی‌آید و تنها هنگام اطمینان به آن ترتیب اثر داده می‌شود.
م « ۵۷۴ » اگر مایع بیرون آمده هیچ یک از سه نشانه گفته شده یا برخی از آن را نداشته باشد، حکم منی را ندارد، مگر آن‌که اطمینان نماید منی بوده است.
م « ۵۷۵ » در زن و بیمار لازم نیست منی با جهش بیرون آید یا پس از بیرون آمدن منی، بدن سست شود، بلکه اگر هنگامی که به اوج شهوت جنسی رسیده است رطوبت بیرون آید، حکم منی را دارد.
م « ۵۷۶ » یافتن منی در ترشحاتی که از زن بیرون می‌آید بسیار دشوار است و همیشه اصل عدم نجاست و نبودن منی بر آن جاری است، مگر آن‌که به وجود منی در آن آگاهی یا اطمینان داشته باشد.
م « ۵۷۷ » اگر از مردی که بیمار نیست مایعی بیرون آید که یکی از سه نشانه گفته شده را داشته باشد و نداند نشانه‌های دیگر را نیز دارد یا نه؛ برای نمونه، با فشار بیرون آمده باشد ولی نداند همراه شهوت بوده یا نه، حکم منی را ندارد؛ پس در صورتی که پیش از بیرون آمدن آن، وضو داشته است، می‌تواند به همان وضو بسنده کند و اگر وضو نداشته، تنها لازم است وضو بگیرد و نیازی به غسل نیست.
م « ۵۷۸ » اگر اطمینان یابد که مایع بیرون آمده یا ادرار است یا منی، و پیش‌تر هم وضو داشته، لازم است هم غسل کند و هم وضو بگیرد و اگر وضو نداشته، تنها وضو بگیرد و نیازی به غسل نیست.
م « ۵۷۹ » اگر مردی با زنی یا مردی به اندازه ختنه‌گاه یا بیش‌تر جماع کند، هر دو جنب می‌شوند؛ خواه از جلو باشد یا از پشت، هر دو بالغ باشند یا نابالغ یا یکی بالغ باشد و دیگری نابالغ و منی بیرون آید یا نیاید. هم‌چنین اگر با حیوانی به این اندازه نزدیکی کند، جنب می‌شود.
م « ۵۸۰ » اگر شک نماید که جماع به اندازه ختنه‌گاه بوده است یا نه، غسل بر او واجب نیست.
(۱۴۱)
م « ۵۸۱ » اگر کسی به نوعی جنب شود؛ خواه منی از او بیرون آید یا نیاید، به غسل بسنده می‌شود و لازم نیست وضو بسازد؛ خواه پیش از نزدیکی وضو داشته باشد یا خیر.
م « ۵۸۲ » هرگاه پس از غسل، منی مرد از زن بیرون آید، غسل دیگری بر زن واجب نیست. هم‌چنین است اگر شک نماید منی بیرون آمده از خود اوست یا از مرد، ولی در صورتی که یقین یا اطمینان داشته باشد که منی از خود اوست یا منی او با منی مرد آمیخته شده، غسل دیگری بر او واجب می‌شود.
م « ۵۸۳ » کسی که نمی‌تواند غسل کند یا آبی برای غسل نمودن ندارد ولی می‌تواند تیمّم کند، اگر پس از رسیدن وقت نماز با زن خود همبستر شود، اشکال ندارد؛ خواه از پیش طهارت داشته باشد یا نداشته باشد.
م « ۵۸۴ » اگر در لباس خود منی ببیند و بداند که از خود اوست و برای آن غسل نکرده است، باید غسل نماید و نمازهایی را که اطمینان دارد پس از بیرون آمدن منی با جنابت خوانده است، دوباره در وقت بخواند یا در بیرون از وقت، قضا نماید، ولی نمازهایی را که گمان می‌کند یا شک دارد پیش از بیرون آمدن منی خوانده است، لازم نیست دوباره بخواند یا قضا نماید.