چهارم ـ نیاز به آب برای حفظ جان
م « ۶۷۷ » هرگاه بترسد که با به‌کار بردن آب برای وضو یا غسل، خود یا زن و فرزندان وی یا دوست و کسانی که با او در ارتباط هستند؛ مانند: کارگر یا همراهان او از تشنگی به خطر دچار شوند یا بیمار گردند یا به اندازه‌ای تشنه شوند که تحمّل آن سخت است، باید به جای وضو و غسل، تیمّم نماید.
م « ۶۷۸ » اگر بترسد حیوانی؛ مانند: گوسفند، گاو، اسب و قاطر، از تشنگی تلف شود؛ هرچند وی مالک حیوان نباشد، باید آب را به آن برساند و تیمّم نماید.
م « ۶۷۹ » اگر کسی به‌گونه‌ای تشنه باشد که تحمل آن بسیار سخت است، باید آب را به او داد و برای طهارت، تیمّم نمود.
م « ۶۸۰ » اگر می‌ترسد که به سبب تشنگی به سختی دچار شود، تیمّم نماید.
م « ۶۸۱ » اگر افزوده بر آب پاکی که برای وضو یا غسل دارد، آب نجسی هم به اندازه آشامیدن خود و همراهان خود داشته باشد، آب پاک را برای آشامیدن بگذارد و با تیمّم نماز بخواند، ولی در صورتی که حیوان وی آب بخواهد، لازم است آب نجس را به آن دهد و با آب پاک، وضو و غسل بسازد.