وضوی مسلوس و مبطون
م « ۴۹۵ » اگر مسلوس است؛ یعنی بیماری سلس(جکمیزک) دارد که ادرار او قطره قطره می‌ریزد یا نمی‌تواند از بیرون آمدن مدفوع خودداری کند ـ که به وی «مبطون» گفته می‌شود ـ و می‌داند از آغاز وقت نماز تا پایان آن به‌اندازه وضو ساختن و نماز گزاردن وقت پیدا می‌کند، نماز خود را در زمان پیش آمده بخواند و اگر مهلت او به اندازه کارهای واجب نماز است، تنها کارهای واجب نماز را در آن وقت بجا آورد و کارهای مستحب آن؛ مانند: اذان، اقامه، قنوت و حتّی سوره را رها کند و اگر در آن مهلت، عسر و حرج و مشکلی برای او پیش آمد، نماز وی با همان حال درست است.
م « ۴۹۶ » اگر مسلوس؛ حتی به اندازه وضو و نماز مهلت نمی‌یابد، می‌تواند با همان حال نماز بخواند و بیرون آمدن ادرار با ویژگی ذکر شده، وضوی او را باطل نمی‌کند و لازم نیست دوباره وضو بسازد، بلکه وضوی او تنها به سبب حدث اختیاری؛ مانند: خوابیدن یا خروج ادرار و مدفوع اختیاری باطل می‌شود.
م « ۴۹۷ » اگر نمی‌تواند از بیرون آمدن ادرار یا مدفوع خود جلوگیری کند و به اندازه وضو یا بخشی از نماز مهلت نمی‌یابد و در میان نماز یک یا چندبار ادرار از
(۱۲۵)
او خارج می‌شود، تنها به وضوی نخست و نماز او بسنده است و لازم نیست دوباره وضو بسازد یا نماز بگزارد؛ هرچند بتواند باز هم آن نماز یا وضو را انجام دهد.
م « ۴۹۸ » کسی که پی در پی از او ادرار یا مدفوع خارج می‌شود، ولی به‌گونه‌ای است که می‌تواند بخشی از نماز را با وضو بخواند، لازم است برای هر نماز یک وضو بسازد و اگر وضو ساختن برای او مشکل است، می‌تواند با یک وضو، نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشا را با هم بجا آورد.
م « ۴۹۹ » کسی که پی‌درپی ادرار از او خارج می‌شود، اگر میان دو نماز هیچ ادراری از او بیرون نیاید، می‌تواند با یک وضو هر دو نماز را بخواند و قطره‌هایی که در بین نماز از او بیرون می‌ریزد، وضوی او را باطل نمی‌سازد.
م « ۵۰۰ » هرگاه برای این گونه افراد، ادرار، مدفوع یا حدث دیگری که وضو را باطل می‌کند با اختیار خود یا به طور طبیعی و نه به سبب بیماری پیش آید، لازم است دوباره وضو بسازند.
م « ۵۰۱ » کسی که پی در پی ادرار یا مدفوع از او بیرون می‌آید، اگر نتواند هیچ بخشی از نماز را با وضو بخواند، می‌تواند چند نماز را با یک وضو بخواند.
م « ۵۰۲ » اگر به واسطه بیماری نمی‌تواند از بیرون آمدن باد معده جلوگیری کند، در همه احکام، حکم مسلوس و مبطون را دارد.
م « ۵۰۳ » اگر ادرار یا مدفوع، پی در پی از او بیرون می‌آید، باید برای هر نماز وضو بسازد و بی‌درنگ نماز بگزارد، ولی برای بجا آوردن سجده و تشهد فراموش شده و نماز احتیاط ـ که پس از نماز انجام می‌دهد و حکم اجزای نماز را دارد ـ چنان‌چه آن را بی‌درنگ پس از نماز بجا بیاورد، نیازی به ساختن وضو نیست.
م « ۵۰۴ » مسلوس و مبطون می‌تواند پس از وضو ساختن، نوشته قرآن را مس نماید؛ هرچند در حال نماز نباشد.
م « ۵۰۵ » کسی که ناخواسته ادرار از او بیرون می‌آید، اگر بتواند، لازم است برای نماز با کیسه پاکی ـ که در آن پنبه یا چیز دیگری که از رسیدن ادرار به جاهای دیگر
(۱۲۶)
بدن جلوگیری می‌کند ـ خود را از نجاست نگاه دارد؛ ولی اگر نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشا را با هم می‌خواند، لازم نیست محل خروج ادرار و آن کیسه را برای گزاردن نماز عصر یا عشا پاک نماید و می‌تواند نماز عصر یا عشا را با همان حال بخواند.
م « ۵۰۶ » اگر برای مبطون ممکن است، باید به اندازه نماز از رسیدن مدفوع به جای دیگر بدن جلوگیری نماید و اگر نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشا را با هم می‌خواند، واجب نیست برای نماز دوم، محل خروج مدفوع و وسیله جلوگیری از آن را آب کشد؛ هرچند در فاصله دو نماز از او مدفوع بیرون آید.
م « ۵۰۷ » کسی که نمی‌تواند از بیرون آمدن ادرار، مدفوع و باد معده خودداری کند، اگر برای او ممکن است و سختی و نیز ترس از زیان ندارد، لازم است به اندازه نماز از بیرون آمدن آن جلوگیری نماید و چنان‌چه بیماری او درمان‌پذیر است و امکان دارد، خود را درمان نماید؛ هرچند هزینه بسیاری در بر داشته باشد.
م « ۵۰۸ » کسی که نمی‌تواند از بیرون آمدن ادرار، مدفوع یا باد معده خودداری کند، پس از آن که بیماری او بهبود یافت، لازم نیست نمازهایی را که در هنگام بیماری برابر حکم خوانده است، دوباره‌خوانی نماید. هم‌چنین اگر بیماری او در وقت ویژه نماز بهبودی یابد، لازم نیست نمازی را که در آن هنگام خوانده است، دوباره بخواند.