غسل با پول حرام یا نسیه
م « ۶۲۹ » کسی که قصد پرداخت بهای غسل را ندارد یا می‌خواهد نسیه بگذارد در حالی که نمی‌داند مالک به نسیه آن راضی است، غسل وی درست است ولی لازم است بهای آن را بدهد.
م « ۶۳۰ » اگر قصد دارد با پول حرام یا پولی که خمس آن را نداده است غسل کند یا از حکم غافل باشد یا خود را به غفلت بزند و غسل کند، در این موارد، غسل درست است، ولی پرداخت هزینه آن بر عهده وی می‌باشد.
م « ۶۳۱ » اگر مالک یا حمّامی راضی باشد که پول حمام نسیه بماند یا به آن اعتنایی نداشته باشد، ولی قصد کسی که غسل می‌کند این باشد که بدهی خود را ندهد، غسل او درست است؛ هرچند مزد آن بر عهده غسل‌کننده است و کوتاهی در پرداخت بهای آن گناه است.
م « ۶۳۲ » اگر کسی بخواهد پول حرام یا پولی که خمس آن را نداده است، به حمامی بدهد، غسل او درست است؛ ولی کار وی حرام است و بهای آن بر عهده وی می‌باشد.
م « ۶۳۳ » اگر خود را در آب استخر یا زیر دوش حمام تطهیر کند و پیش از غسل، شک داشته باشد که صاحب آن‌جا به انجام غسل راضی است یا نه، غسل او
(۱۵۰)
درست است؛ هرچند نتواند صاحب آن را پیش از غسل راضی کند.
م « ۶۳۴ » اگر در هنگام غسل، بیش از اندازه عادی آب بریزد و شک داشته باشد که صاحب آن راضی است یا نه، غسل او درست است؛ هرچند هزینه افزوده آب به عهده وی می‌باشد.
م « ۶۳۵ » اگر شک نماید که غسل کرده است یا نه، باید غسل کند، ولی اگر پس از غسل، شک نماید که غسل او درست بوده یا نه و گمان کند که هنگام غسل توجّه داشته و آن را درست بجا آورده است، لازم نیست دوباره غسل کند.
م « ۶۳۶ » اگر در میان غسل، حَدَث اصغر ـ باطل‌کننده وضو ـ از او سر بزند، غسل باطل نمی‌شود، ولی باید در غسل جنابت نیز مانند دیگر غسل‌ها برای نماز، وضو هم بگیرد.