پرهیز از افراط در موسیقی
اما برخی از حظوظ و لذایذ نفسانی، عقلانیت و ایمان و اراده آدمی را رو به ضعف میکشاند، از این جهت، استفاده از آن زیان دارد؛ چون برای آدمی لازم است عقلانیت وی روز بهروز پویا و شکوفا باشد، نه آن که نفسانیت وی بر او چیرگی داشته باشد. با نیرومندی و غلبه نفسانیت، عقلانیت آدمی ضعیف میشود، و در نتیجه ضعف عقلانیت، ایمان کاهش مییابد و فرد، دیگر نمیتواند در برابر تمایلات نفسانی و گناهان خویشتندار باشد. استفاده از لذت صوت غنایی و موسیقی، بدون داشتن مربی لازم و شایسته که بر پیچیدگیهای روان آدمی آشنا باشد، نفس را لغزنده میسازد و ضعف اراده او را موجب میشود.
از پیآمدهای این بحث میتوان به موضوع زیر اشاره کرد: جامعهای که انواع صوتهای موزون را رواج میدهد، نیروی بازدارنده از معصیت و نیز تصمیمهای ارادی در آن کاهش مییابد. چنین جامعهای به راحتی و با
(۱۵۴)
اندکی برنامه هدفمند فرهنگی، در انواع خواستههای دستگاههای برنامهریز فرو میغلطد. همچنین میتوان آن را از تقوا، عقلانیت، کرامت و ایمان دور گرداند. دستگاههای تبلیغی هدفدار با ترویج موسیقی و صوتهای خوشایند، میتوانند جامعه هدف را به راحتی به سوی خواستههای خود سوق دهند؛ چرا که آنان هستند که اراده جامعه را با موسیقی و صوت، در دست گرفتهاند. اراده امری نفسانی است و حرکت خارجی معلول آن اراده و ظهور آن است. کسی که اراده با صوت موزون تضعیف شده است، هرچند کاری را درست و برحق بداند، اما وقتی برای انجام آن کار یا دفاع از حق اراده میکند تا در پی آن رود، با آن که اراده انجام آن را نیز دارد، اما نفس وی چنان لیز شده است که توان نفسی وی نیروی حرکت و انرژی لازم را نمیتواند با آن کار درگیر سازد، در نتیجه نمیتواند آن را عملی گرداند و اراده وی ظهور فعلی نمییابد.
به هر روی، استفاده از غنا در همه اقوام و ملل و از روزهای اول هبوط آدم به زمین رواج داشته و جزو سرشت او به شمار میرود. شریعت نیز هیچگاه با اموری که با فطرت آدمی سازگار است، مخالفت نمینماید، بلکه اگر آدمی این فطرت را آلوده سازد، به سبب وجود آلودگی و گناه، از آن منع میشود و مصداق: «ربّ تال القرآن والقرآن یلعنه» میگردد؛ چرا که آلودگی قاری است که چنین تأثیری را از قرائت خود میبیند و تلاوت قرآن کریم از آن جهت که تلاوت قرآن کریم است نه تنها اشکالی ندارد، بلکه گاه ضرورت مییابد.
(۱۵۵)
اگر اطراب و تطریب و غنا و موسیقی و تهییج و تجوید و تغرید در دست اهل حق و حقیقت باشد انسان را به یاد ذکر و توجه به معرفت و شهود و قرب الاهی سیر میدهد و همانند زیبایی میماند که بیننده را خواه ناخواه به گفتن « فَتَبَارَک اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ» وا میدارد؛ همانگونه که خداوند از کار خویش خوشامدی دارد و خود را تبریک و تحسین میگوید.
نتیجه این تحقیق چنین شد که طرب یا صوت و صدا و کامیابی و لذتبردن، ناپسند و زشت نیست و دین مخالفتی با کامیابی ندارد و خود به قرائت قرآن کریم، خواندن نافله، علم و دانش اندوزی، کسب معرفت و عرفان و مناجات سفارش مینماید که همه کامیابی و شور است و امام سجاد علیهالسلام نیز با قرآن کریم و مناجاتهای خویش عشق عالم را نمود.
غنا و طرب چاقویی است که هم میتواند شکم ظلم را پاره کند و انسان را به صلاح برساند و هم میتواند حربهای اقتضایی در دست آمریکا و ایادی او باشد و آن را به عنوان سلاحی برای مقابله با دین و ارزشهای انسانی به کار برد.