۱۲ ـ غایب شدن مسلمان
م « ۳۵۹ » اگر لباس مسلمان یا چیزی مانند ظرف و فرش ـ که در اختیار اوست ـ نجس شود و او غایب گردد و در دسترس نباشد، در صورتی که هفت شرط زیر با هم جمع گردد، نیازی به پرهیز از آن نیست و حکم پاک را دارد:
یکم ـ وی چیزی را که لباس یا وسایل او را نجس کرده است نجس بداند؛ برای نمونه، اگر لباس خیس وی به تن کافری از اهل کتاب برخورد نماید، ولی وی او را نجس نداند، پس از غایب شدن مسلمان و در دسترس نبودن وی، نمی‌توان آن لباس را پاک دانست.
دوم ـ وی بداند که آن چیز نجس شده است.
سوم ـ دانسته شود که وی چیز نجس شده را در کاری که شرط آن پاکی است به‌کار می‌برد؛ برای نمونه، ببیند با آن لباس نماز می‌خواند.
چهارم ـ آن مسلمان بداند شرط کاری که با آن انجام می‌دهد پاکی است؛ برای نمونه، اگر نداند که باید لباس نمازگزار پاک باشد، نمی‌توان آن لباس را پاک دانست.
پنجم ـ به نجسی و پاکی اعتنا نماید.
ششم ـ احتمال دهد وی آن نجس را آب کشیده است؛ بنابراین، اگر یقین داشته باشد که مسلمان لباس نجس خود را آب نکشیده است، نباید آن را پاک بداند.
هفتم ـ وی بالغ یا ممیز باشد و نجسی و پاکی را تشخیص دهد.
(۹۹)
م « ۳۶۰ » همه احکام گفته شده در باب لباس و وسایل مسلمان غایب در رابطه با بدن وی نیز ثابت است.