توضیح المسایل: بخش دوم: طهارت و نجاست

غالیان (زیاده انگاران)

م « ۱۰۵ » غالیان؛ کسانی هستند که درباره ائمّه معصومین علیهم‌السلام غلوّ و زیاده‌انگاری دارند؛ به این معنا که ائمّه معصومین علیهم‌السلام را ـ نعوذ باللّه ـ خدا می‌دانند. اینان گذشته از آن‌که دارای باوری باطل و جاهلانه می‌باشند و در آگاهی و

(۵۳)

پذیرش حق نیز کوتاهی کرده‌اند، کافر، و ناگزیر نجس هستند، ولی هم‌اکنون نمی‌توان کسی را با چنین باوری سراغ داشت و حتّی دسته‌ای از درویشان که خود را «علی اللّهی» می‌دانند یا دیگران آنان را به این نام می‌خوانند، چنین باوری را ادّعا ندارند، بلکه آن‌ها به سبب دوستی و ناآگاهی واژه‌هایی ناهمگون را به شیوه «شَطْح»^(۱) بازگو می‌کنند که به ظاهر معنای غلوّ دارد. البته، بر آگاهان دین لازم است که برای آگاه سازی آنان گامی مؤثر و مناسب بردارند.

م « ۱۰۶ » کسانی که همه ویژگی‌های کمالی و اسما و صفات الهی را با دَهش و عنایت حق‌تعالی و به‌گونه کمال پدیداری به حضرات چهارده معصوم علیهم‌السلام نسبت می‌دهند و با این وصف، ذات و کمال ذاتی را تنها برای حضرت حق منظور می‌دارند، نه تنها غالی نیستند و باور آنان اشکال ندارد، بلکه این باور، پایه‌ای ارزشمند و مهم در دین دارد و از بالاترین مراتب ولایت و معرفت به اولیای الهی به شمار می‌رود و باورمندان آن از نمونه‌های آشکار ارادتمندان به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام می‌باشند و خداوند منّان، توفیق رسیدن به چنین باور نوری و ملکوتی را تنها بهره بندگان پاک خود می‌نماید.