فرزند کافر و تبعیت و استقلال
م « ۱۱۴ » اگر پدر، مادر، پدربزرگ و مادربزرگِ فرزند نابالغی همگی کافر باشند، بچه در حکم آن‌ها می‌باشد و نجس است.
م « ۱۱۵ » ملاک کفر نابالغ، پدر و مادر وی است و با بودن این دو، پدربزرگ و مادربزرگ وی معیار قرار نمی‌گیرند؛ البته، در نبود پدر و مادر و بودن پدر بزرگ و مادربزرگ و در صورتی که نابالغ، ایمان خود را آشکار ننماید، به آنان می‌پیوندد.
م « ۱۱۶ » اگر تنها پدر یا مادر، مسلمان باشد، کودک آنان حکم او را دارد و پاک است و در نبود پدر و مادر؛ چنان‌چه پدربزرگ یا مادربزرگ مسلمان وی سرپرست بچه باشد، مسلمانی آنان سبب پاکی وی می‌گردد؛ هرچند پدر و مادر به هنگام زنده بودن کافر باشند. این حکم در صورتی است که بچه نسبت به دیانت بی‌تفاوت باشد و واکنشی از خود نشان ندهد.
م « ۱۱۷ » اگر بچه‌ای که ممیز است و خوب و بد امور را تشخیص می‌دهد اسلام را باور کند، پاک است؛ هرچند پدر و مادر وی کافر باشند، ولی در صورتی که
(۵۷)
درباره اسلام، مشکوک یا سرگردان باشد، حکم پدر و مادر کافر خود را دارد.
م « ۱۱۸ » بچه غیرممیز در پیوستن به کافران مانند بچه ممیز است، ولی با این‌که در سن تمییز نیست، اگر باور خود درباره اسلام را آشکار سازد، کافر شمرده نمی‌شود وممیز به‌شمار می‌آید.
م « ۱۱۹ » اگر بچه ممیز اظهار کفر کند و پدر و مادر وی نیز کافر باشند، کفر و نجاست او به‌خاطر پدر و مادر اوست که از کافران به‌شمار می‌آیند و اظهار کفر او مورد ملاک شرعی قرار نمی‌گیرد.