۸ ـ اسلام
م « ۳۳۴ » اگر کافر از روی باور، به عربی یا به زبانی دیگر بگوید: «أَشهَدُ أَنّ لا إلهَ إلاّ اللّه وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدا رَسولُ اللّه»، مسلمان می‌شود و بدن، آب دهان و بینی و عرق او پاک است.
م « ۳۳۵ » اگر کافر به هنگام مسلمان شدن، لباس نجس بر تن داشته باشد که با عین نجس همراه است، باید آن را از میان ببرد و آن بخش را آب بکشد و اگر عین آن از میان رفته باشد، باید جای آن را آب بکشد؛ هرچند پس از مسلمان شدن، عین آن را از میان برده باشد.
م « ۳۳۶ » باید از لباس‌هایی که به هنگام کفر، با بدن کافر برخورد نموده؛ به‌گونه‌ای که یکی از آن دو ـ بدن یا لباس ـ مرطوب بوده و نجس را سرایت می‌داده است، پرهیز نمود و آن را پاک کرد؛ هرچند به هنگام اسلام آوردن نیز آن را بر تن داشته باشد.
م « ۳۳۷ » اگر کافر شهادتین را بگوید، ولی دانسته نشود که به آن باور دارد یا خیر، مانند مسلمان است و پاک می‌باشد، اما چنان‌چه دانسته شود به آن باور ندارد، باید از وی پرهیز گردد.
م « ۳۳۸ » اگر کافر در درون خود به معنای شهادتین باور داشته باشد، تا آن را بر زبان نیاورد حکم مسلمان را ندارد؛ هرچند او خود می‌تواند به احکام اسلامی رفتار نماید.