ردیف چهارم: حرام بودن خوانندگی و نوحه‌گری زنان
۲۳ » وبإسناده عن شعیب بن واقد، عن الحسین بن زید، عن جعفر بن محمّد، عن آبائه، عن النبی صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ فی حدیث المناهی ـ نهی عن الرنّة عند المصیبة، ونهی عن النیاحة، والاستماع إلیها، ونهی عن تصفیق الوجه(۱).
ـ در حدیث مناهی که گناهان را بر می‌شمرد آمده است: پیامبر اکرم از برآوردن ناله حزن‌انگیز به گاه مصیبت و از نوحه‌گری و گوش فرا دادن به آن، و از لطمه زدن به صورت نهی کرده‌اند.
۲۴ » علی بن إبراهیم عن أبیه، عن الحسن بن أبی الحسین الفارسی، عن سلیمان بن حفص البصری، عن عبد اللّه بن الحسین بن زید بن علی ابم الحسین بن علی بن ابی‌طالب، عن أبیه، عن جعفر بن محمّد، عن آبائه علیهم‌السلام عن علی علیه‌السلام قال: قال رسول اللّه صلی‌الله‌علیه‌وآله : أربعة لا تزال فی أمّتی إلی یوم القیامة: الفخر بالأحساب، والطعن فی الأنساب، والاستسقاء بالنجوم، والنیاحة، وإنّ النائحة إذا لم تتب قبل موتها تقوم یوم القیامة وعلیها سربال من قطران ودرع من جرب(۲).
۱ـ وسائل الشیعة، ج ۱۷، ص ۱۲۸.
(۲۶)
ـ همواره چهار چیز در امت من تا دامنه قیامت وجود دارد: فخر کردن بر پدران، خرده گرفتن بر نسب‌ها، طلب باران و هواشناسی با حساب‌های نجومی، نوحه‌گری.
زنان نوحه‌گری که پیش از مرگ توبه ننمایند روز قیامت برانگیخته می‌شوند در حالی که لباسی پر از آتش و روپوشی از بیماری گری (گرگین) بر تن دارند.