روزه مسافر
م « ۲۴۳۰ » مسافری که در سفر باید نمازهای چهار رکعتی را دو رکعت بخواند، نباید روزه بگیرد و مسافری که نماز را تمام می‌خواند؛ مانند: کسی که کار وی مسافرت است، یا سفر گناه انجام می‌دهد، باید در سفر روزه بگیرد.
م « ۲۴۳۱ » مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، ولی اگر برای فرار از روزه باشد، تا پیش از گذشت بیست و سه روز از آن مکروه است.
م « ۲۴۳۲ » اگر غیر از روزه ماه رمضان روزه معین دیگری بر کسی واجب باشد؛ برای نمونه، نذر کرده باشد که روز معینی را روزه بگیرد، نمی‌تواند در آن روز مسافرت کند؛ مگر این‌که ناچار از آن باشد و اگر در سفر باشد؛ چنان‌چه می‌تواند، باید قصد کند که ده روز در جایی بماند و آن روز را روزه بگیرد.
م « ۲۴۳۳ » اگر نذر کند روزه مستحبی بگیرد و روز آن را معین نکند، نمی‌تواند آن را در سفر بجا آورد، ولی چنان‌چه نذر کند که روز معینی را روزه مستحبی بگیرد؛ خواه در آن روز مسافر باشد یا نباشد، باید آن روز را روزه بگیرد؛ هرچند مسافر نیز باشد.
م « ۲۴۳۴ » مسافر می‌تواند برای برآورده شدن حاجت، سه روز در مدینه منوّره روزه مستحب بگیرد.
م « ۲۴۳۵ » کسی که نمی‌داند روزه مسافر باطل است؛ چنان‌چه در سفر روزه بگیرد و در میان روز از مسأله آگاه گردد، روزه باطل می‌شود، ولی در صورتی که تا مغرب پی نبرد، روزه درست است.
(۴۹۵)
م « ۲۴۳۶ » اگر فراموش کند که مسافر است یا روزه مسافر باطل می‌باشد و در سفر روزه بگیرد، روزه او باطل است.
م « ۲۴۳۷ » اگر روزه‌دار پس از ظهر مسافرت نماید، باید روزه خود را به پایان برد و نیاز نیست قضای آن را بجا آورد؛ هرچند در شب نیت سفر کرده باشد.
م « ۲۴۳۸ » اگر روزه‌دار پیش از ظهر مسافرت کند، روزه باطل است، ولی پیش از آن‌که به حدّ ترخُّص برسد نمی‌تواند روزه را افطار کند و اگر پیش از آن افطار کند، کفاره نیز بر او واجب می‌شود.
م « ۲۴۳۹ » اگر مسافر پیش از ظهر به وطن یا به جایی که می‌خواهد ده روز در آن بماند برسد؛ چنان‌چه کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد، لازم است آن روز را روزه بگیرد و اگر آن را انجام داده است یا پس از ظهر برسد، باید قضا کند.
م « ۲۴۴۰ » اگر مسافر پس از ظهر به وطن یا به جایی برسد که می‌خواهد ده روز در آن‌جا بماند، نمی‌تواند آن روز را روزه بگیرد.
م « ۲۴۴۱ » مسافر و کسی که برای روزه گرفتن عذر دارد، ناپسند است در روز ماه رمضان نزدیکی نماید و در خوردن و آشامیدن خود را سیر کند.