عادل
م « ۹ » عادل کسی است که توانمندی نفسانی بر انجام واجب و خودداری از حرام را دارد. عدالت دارای مراتب بسیاری است که نخستین مرتبه آن حسن ظاهر و عالی‌ترین مرتبه آن تالی تلو عصمت است که تنها در اولیای خداست.
خوبی و حسن ظاهر حکایت از عدالت ظاهری فرد می‌کند و نشانه عدالت
(۳۱)
مجتهد است.
عدالت مجتهد، تنها به انجام واجبات و خودداری از گناهان کبیره شناخته شده نیست؛ بلکه باید از دنیا و خواهش‌های نفسانی نیز روی‌گردان باشد. از این‌رو، مجتهدی که اهل دنیاست و گرایش‌های نفسانی بر او چیرگی دارد، عادل نیست؛ هرچند به گناهان عمومی آلوده نباشد. پس کسی که از تعریف، تمجید، شهرت و شناخته‌شدن، دست‌بوسی و سلام و صلوات دیگران لذّت می‌برد، عدالت و شایستگی لازم را برای تصدّی مرجعیت ندارد.