این که انسان بخواهد ثابت کند که اشکالی به وی وارد نیست، ضعف وی را نشان می‌دهد؛ یعنی از اشکالی که دارد، می‌ترسد و از ترس، همواره به دیگران حمله می‌کند و خود را معصوم می‌پندارد و اگر عصمت او زیر سؤال رود، گویا با مشکلی روبه‌رو می‌شود، ولی انسان‌های بزرگ این‌گونه نیستند. اگر اشکال و نقد بسیاری به آنان شود، حسن‌ها و نیکویی‌های بسیاری هم دارند و اگر برخی از اشکال‌های خود را بشنوند، عیب ندارد: مهم این است که انسان اشکال را به‌خوبی بفهمد، حال اگر خود به آن توجه پیدا کند، ظرافت است و اگر دیگری به او بگوید، ظرافت دیگری است. چنانچه خود بداند، هوش زیاد او را می‌رساند، و اگر دیگری بگوید و او بپذیرد، بزرگی او را می‌رساند و هر دو کمال است و هر کدام دارای یک جهت کمالی است.