پدیده‌های هستی، ظهور عشق حضرت حق‌اند و ولایت، ریزشی از آن به شمار می‌رود که تمامی عوالم تا به ناسوت را در بر دارد. این عشق است که با «فراق»، «هجران»، «درد»، «غم»، «سوز»، «ساز»، «آه»، «غربت»، «بی‌کسی»، «تنهایی» و «خون دل» همدم است و عاشقانی را به نام اولیای حق، به پهنهٔ ناسوت، آشکاری می‌دهد که از سر عشق، به دستگیری خلایق می‌پردازند. آنان که کمال دارند و جامعیت، آثار فراوان علمی را رقم می‌زنند و ایتام آل نبی صلی‌الله‌علیه‌وآله را در عصر غیبت، از کوثرِ معرفتِ سرشار و موهوبی خود سیراب می‌سازند. این اولیای محبوبی، عمود حوزه‌های علمی شیعی در عرفان، فلسفه، فقه، اصول و دانش‌های اسلامی و انسانی و حتی علوم تجربی می‌گردند و کالبد فرتوت و خستهٔ دین‌مداری و علم صحیح را در هر عصری، روحی دوباره می‌دهند. مصداق بارز اين گفته در عصر ما، حضرت استاد آيت الله محمدرضا نكونام (مد ظله العالي) مي‌باشد.
استاد آيت الله محمدرضا نکونام (م ۱۳۲۷ ه ش) در گلپایگان به دنیا آمدند. دوره کودکی و نوجوانی و تحصیلات خود را تا سطح خارج فقه و اصول در تهران گذراندند و از آن پس تاکنون مقیم قم می‌باشند.