عبودیت و نفی ذات
عبد درست است معنای ذاتی دارد، ولی هویت مستقلی در آن نیست. اما در فراز «إِیاک نَعْبُدُ»، این اسم به فعل تبدیل شده است که ذات ندارد. عبادت به نفی غیر است و آمدن «إِیاک» پیش از آن، چیزی برای «نَعْبُدُ» باقی نمی‌گذارد و عبودیتی که آمده است با نفی ذات همراه است. این بدان معناست که جز حق تعالی ذات ندارد و چون هر پدیده‌ای عبد است، هیچ پدیده‌ای نیست که دارای ذات باشد. «نَعْبُدُ» چون معنایی متعدی دارد و تعدی آن بدون واسطه است نمی‌تواند استقلال داشته باشد. برای همین است که گفته می‌شود شأن عبد داشتن ذات نیست، بلکه صرف ظهور و پدیداری است و بس.