پیش‌گفتار
سیرهٔ راه‌یافتگان به حقیقت و واصلان به حق همواره این بوده است که به تابعان خویش سفارش می‌نموده‌اند که سالک با ایمان برای رسیدن به حق، به دستگیری استاد راهنما و ارشاد مربی توانا نیاز دارد و این امر، تنها با توفیق ربوبی و تأیید الهی تأمین می‌شود. حضرت حق با عنایت ربانی و لطف ویژهٔ خود، بندهٔ مؤمن خویش را از داشتن چنین موهبتی بهره‌مند می‌سازد.
حاجت به مربی الهی به‌گونه‌ای است که در روایت آمده است: «هَلَک مَنْ لَیسَ لَهُ حَکیم یرْشِدُه؛(۱) هر کس از داشتن مربی فرزانه‌ای بی‌بهره باشد، در ورطهٔ نابودی قرار گرفته است».
مرشد کامل و پیر مکمّل کسی است که از تأییدات الهی برخوردار و از حکمت نظری و عملی بهره‌ای فراوان برده و مؤدب به آداب شریعت
۱ـ بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۱۵۹.
(۱۲)
بی‌پیرایه و خو کرده به اخلاق صمدانی و ثابت قدم در بهره‌گیری از خرد باشد که اگر توفیقْ رفیق سالکی گردد و به چنین مربی شایسته‌ای با چنین زمینه‌هایی دست یابد، باید همراهی و پیروی او را غنیمت شمرد و لحظه‌ای از آن غفلت ننماید و کوتاهی نورزد.