عالمی متروک و مدعی
محضر عالمی را دریافتم که داعیهٔ علوم صوری و معنوی و معقول و منقول را داشت و درس وی وضعیت خاصی را دنبال می‌کرد. با آن که داعیهٔ تحقیق داشت، از کم‌تر لسان تحقیقی برخوردار بود و بسیاری از
(۲۰۶)
خرده‌گیری‌های وی به مطالب دیگران، به طور محسوس، خالی از اشکال نبود و گویی به ایرادگیری رغبت بیش‌تری داشت تا به تقریر و تثبیت مطالب دیگران. من زمان محدودی به ایشان نزدیک شدم و بجز درس، خلوت ایشان را هم دریافتم؛ هرچند خلوت ایشان همچون جلوت بود و تازگی خاصی نداشت و بیش‌تر، جنبهٔ دوستی برقرار بود تا استفادهٔ علمی. بعد از مدّتی چون زمینهٔ تازه‌ای در ایشان نیافتم به‌طور کلی از ایشان دور گشتم؛ هرچند حسن سلوک و برخورد مناسبی داشت و فضل و علم وی در سطحی از معقول و منقول بحق نمایان بود و بر بسیاری از اهل ادعا برتری داشت.