مظهری تمام از فقه و عدالت
محضر فقیهی عادل و حکیمی صامت را درک کردم که از عالم‌ترین چهره‌های درخشان علم و فقاهت و عدالت و تقوا در این عصر بودند و
(۲۰۰)
نسبت به خاندان رسالت و ولایت علیهم‌السلام نمونه‌ای گویا بودند و در علم، عدالت و ولایت، به سابقان از اعاظم شیعه شباهت بیش‌تری داشتند تا به حاضران.
عمر گران‌قدر و پربار خود را در طریق تهذیب نفس و تحصیل فقه و معارف اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام با قوت و دقت تمام طی نموده بودند و استوانه‌ای محکم برای ایتام آل نبی و اهل ولایت علیهم‌السلام به شمار می‌رفتند.
با آن که حکیم معقولی بود، دم از حکمت نمی‌زد و صمت و سکوت را بر قیل و قال برگزیده بود و طریق افتا را به احتیاط و ورع دنبال می‌نمود.
فقیهی بادقت و بااحتیاط، کم حرف و گزیده‌گو و زیرک و هوشیار بود و مشکلات فراوان قرن پرمخاطرهٔ حاضر را با فراز و نشیب بسیار و تحمل مشقت‌های آن به‌خوبی طی نموده بود.
ورع، احتیاط، دقت و گزیده‌گویی ایشان، بهترین ثمراتی بود که در آدمی مؤثر می‌افتاد و جبروت و جمال و وقار وی، حکایت از صلابت نفس و قوت ایمانش داشت. حضور وی صفا و سکوت ایشان حکمت و بیانش حاکی از درایت و دیانت بود و حرمت تمام مردم را دارا بود و محرومان از وجودش بهره‌مند می‌شدند و هرگز عصبانیت و پرخاش از محضرش مشاهده نمی‌شد و صبر و حلم و بردباری وی حکایت از صلابت و استواری او می‌نمود. روحش شاد.